Lamentations Harmljóðin
1 Minnstu þess, Drottinn, hvað yfir oss hefir gengið, lít þú á og sjá háðung vora.
2 Arfleifð vor er komin í hendur annarra, hús vor í hendur útlendinga.
3 Vér erum orðnir munaðarleysingjar, föðurlausir, mæður vorar orðnar sem ekkjur.
4 Vatnið sem vér drekkum, verðum vér að kaupa, viðinn fáum vér aðeins gegn borgun.
5 Ofsækjendur vorir sitja á hálsi vorum, þótt vér séum þreyttir, fáum vér enga hvíld.
6 Til Egyptalands réttum vér út höndina, til Assýríu, til þess að seðjast af mat.
7 Feður vorir syndguðu, þeir eru eigi framar til, og vér berum misgjörð þeirra.
8 Þrælar drottna yfir oss, enginn hrífur oss úr höndum þeirra.
9 Með lífsháska sækjum vér matbjörg vora í eyðimörkinni, þar sem sverðið vofir yfir oss.
10 Hörund vort er orðið svart eins og ofn af hungurbruna.
11 Konur hafa þeir svívirt í Síon, meyjar í Júda-borgum.
12 Höfðingja hengdu þeir, öldungnum sýndu þeir enga virðingu.
13 Æskumennirnir urðu að þræla við kvörnina, og sveinarnir duttu undir viðarbyrðunum.
14 Öldungarnir eru horfnir úr borgarhliðunum, æskumennirnir frá strengleikum.
15 Fögnuður hjarta vors er þrotinn, gleðidans vor snúinn í sorg.
16 Kórónan er fallin af höfði voru, vei oss, því að vér höfum syndgað.
17 Af því er hjarta vort sjúkt orðið, vegna þess eru augu vor döpur,
18 vegna Síonarfjalls, sem er í eyði og refir nú hlaupa um.
19 Þú, Drottinn, ríkir að eilífu, þitt hásæti stendur frá kyni til kyns.
20 Hví vilt þú gleyma oss eilíflega, yfirgefa oss um langan aldur?
21 Snú þú oss til þín, Drottinn, þá snúum vér við, lát þú daga vora aftur verða eins og forðum!
22 Eða hefir þú hafnað oss fyrir fullt og allt, reiðst oss úr öllum máta?