1 Przedniejszemu śpiewakowi z synów Korego psalm. (49:2) Słuchajcie tego wszystkie narody; bierzcie to w uszy wszyscy mieszkający na okręgu ziemi!
2 (49:3) Tak z ludu pospolitego, jako z ludzi zacnych, tak bogaty jako ubogi!
3 (49:4) Usta moje będą opowiadały mądrość, a myśl serca mego roztropność.
4 (49:5) Nakłonię do przypowieści ucha mego, wyłożę przy harfie zagadkę moję.
5 (49:6) Przeczże się mam bać we złe dni, aby mię nieprawość tych, którzy mię depczą, miała ogarnąć?
6 (49:7) Którzy ufają bogactwom swoim, a w mnóstwie dostatków swoich chlubią się.
7 (49:8) Gdyż brata swego nikt żadnym sposobem nie odkupi, ani może dać Bogu okupu jego zań.
8 (49:9) (Albowiem drogi jest okup duszy ich, i nie może się ostać na wieki.)
9 (49:10) Aby żył na wieki, a nie oglądał grobu.
10 (49:11) Bo widzimy, iż i mądrzy umierają, głupi i szalony zarówno giną, a zostawiają, obcym bogactwa swoje.
11 (49:12) Myślą, że domy ich są wieczne, a przybytki ich trwają od narodu do narodu; przetoż je nazywają od imion swych na ziemi.
12 (49:13) Ale człowiek we czci nie zostaje, podobnym będąc bydlętom, które giną.
13 (49:14) Takowa myśl ich głupstwem ich jest, a przecież potomkowie ich pochwalają to usty swemi. Sela.
14 (49:15) Jako owce w grobie złożeni będą, śmierć ich strawi; ale sprawiedliwi panować będą nad nimi z poranku, a kształt ich zniszczony będzie w grobie, gdy ustąpią z mieszkania swego.
15 (49:16) Ale Bóg wykupi duszę moję z mocy grobu, gdy mię przyjmie. Sela.
16 (49:17) Nie bójże się, gdy się kto zbogaci, a gdy się rozmnoży sława domu jego.
17 (49:18) Bo umierając nie weźmie nic z sobą, ani za nim zstąpi sława jego.
18 (49:19) A choć duszy swej za żywota swego pobłaża i chwalono go, gdy sobie dobrze czynił:
19 (49:20) Przecież musi iść za rodziną ojców swych, a na wieki nie ogląda światłości.
20 (49:21) Owóż człowiek, który jest we czci, a nie zrozumiewa tego, podobny jest bydlętom, które giną.